Εστιατόριο “Σύβριτος”

Στην Αγία Φωτεινή του δήμου Συβρίτου (ή όπως πολύ απλά λέγεται Αμαρίου) υπάρχει το εστιατόριο “Σύβριτος”. Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός αφού ο οικισμός αν και μικρός είναι μοντέρνος, η ταβέρνα είναι μοντέρνα, και έτσι δεν περίμενα κάποια έκπληξη. Η Αγία Φωτεινή είναι μετόχι των αποστόλων που είναι η έδρα της περιοχής Αμαρίου και έχει ταχυδρομείο, δημαρχείο,κέντρο υγείας, σχολείο και Κ.Ε.Π.



Η περιοχή γενικότερα βρίθει ιστορικών χωριών και βυζαντινών εκκλησιών κυρίως του δωδέκατου και ενδέκατου αιώνος και χαρακτηρίζεται από πληθώρα οικισμών οι οποίοι είναι κατά κανόνα μικροί και έχουν μικρή απόσταση μεταξύ τους. Στο χωριό Θρόνος τρία χιλιόμετρα πιο πέρα (προς Αρκάδι) βρίσκεται ο ναός της Παναγίας ενώ στο χωριό Γέννα (άλλα τρία χιλιόμετρα προς την ενδοχώρα) βρίσκεται η μνημειακή ελιά της Γέννας που έχει ηλικία 2.300 ετών!



Η ταβέρνα συστεγάζεται με ένα κρεοπωλείο, και το κρέας είναι κυρίως ντόπιας παραγωγής. Μπορεί να μην είναι τόσο συνηθισμένο, ειδικά για έναν Αθηναίο όπως εγώ, αλλά αυτό εγγυάται ότι τα κρεατικά είναι καλής ποιότητας. Το όλο σκηνικό δεν είναι εντυπωσιακό μέχρι να δεις την θέα στην πίσω αυλή της ταβερνας και όπως έμαθα από Ρεθεμνιώτες στον γυρισμό μου, η ταβέρνα έχει φήμη και έξω από την περιοχή και φέρνει κόσμο ακόμη και από το Ρέθυμνο. Έκτοτε έχω επιστρέψει αμέτρητες φορές και έχω δοκιμάσει σχεδόν ολόκληρο το μενού και νομίζω ότι η συνταγή που πετυχαίνει καλύτερα είναι το χοιρινό στην κατσαρόλα με λαχανικά.



Αν και η περιοχή είναι γνωστός προορισμός “ρακο-τουρισμού”, επισκέπτες δηλαδή -συνήθως άντρες- που πάνε κάπου πίνουν ρακές, κρασιά και τρώνε πολύ χοιρινό και κατσίκι και μετά φεύγουν, είναι ευκαιρία και για μια καλή εκδρομή και η ταβέρνα “Σύβριτος” είναι σίγουρα ένας προορισμός που δεν μπορείτε να χάσετε.


Και όπως πάντα μην ξεχάσετε να δείτε την ακριβή τοποθεσία στον χάρτη του tastebud.gr

Αθιβολές- Χρωμοναστήρι

Όταν μπαίνοντας σε ένα μέρος βλέπεις να ξεραίνουν φασκόμηλο και χαμομήλι καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα γνήσιο μέρος. Τοποθετημένο στο Χρωμοναστήρι, μόλις επτά χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο έναν παραδοσιακό πλινθόκτιστο οικισμό που εκτός από τις αθιβολές στεγάζει και τον παραδοσιακό μύλο του Πρίναρη και το μουσείο στρατιωτικών αγώνων που σύντομα θα φιλοξενήσει και έκθεση για τον μακεδονικό αγώνα και φυσικά τα πολύ εντυπωσιακά στατικά εκθέματα όπως το ελικόπτερο UH-1 Huey, τα βουλγάρικα πυροβόλα, λάφυρα των βαλκανικών πολέμων και πολλά άλλα.
Όλοι ξέρουμε ότι καλά υλικά σημαίνει καλό φαγητό αρά πίσω στο μαγείρεμα, παραδοσιακή Ελληνική κουζίνα και κρέας στην φωτιά. Φάβα, ντάκος, ντολμάδες, μοσχαράκι και φυσικά το γκριλ. Πολύ καλή ποιότητα φαγητού και φιλική εξυπηρέτηση. Ίσως ο εσωτερικός χώρος να μην εντυπωσιάζει αλλά όπως κατάλαβα ακόμη και τον χειμώνα το φαγητό σερβίρεται έξω, αφού στην προστατευμένη κεντρική πλατεία του χωριού, μπορείς να κάτσεις εκεί καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου.Σίγουρα πρόκειται για μια ταβέρνα που αξίζει κανείς να πάει, ενώ έχει αποκτήσει φήμη για το στιφάδο από κουνουπίδι που εγώ δεν δοκίμασα γιατί πολύ απλά το έμαθα μόνο μετά από την επίσκεψη μου (φυσικά όμως θα επιστρέψω για να το δοκιμάσω).
Εν τέλει πολύ ευχάριστη εμπειρία που την προτείνω για οποιαδήποτε παρέα όχι μόνο για το φαγητό αλλά και για την εμπειρία του να δει κανείς ένα παλιό βενετσιάνικο χωριό μόλις μια ανάσα από το Ρέθυμνο.

Και όπως πάντα φυσικά, μην ξεχάσετε να κοιτάξετε την ακριβή τοποθεσία στον χάρτη στο τέλος της σελίδας!


Tastebuddy

Ο κήπος της Αρκούδαινας

Στην αρχοντική, λίγο έξω από το Ρέθυμνο βρίσκεται ένας κήπος। Ένας κήπος λίγο διαφορετικός από τους άλλους. Αυτός είναι ο κήπος της Αρκούδαινας. Η πινακίδα έξω από αυτό το παραδοσιακό κρητικό εστιατόριο δεν σε προετοιμάζει καθόλου για ότι πρόκειται να επακολουθήσει.

Το περίεργο όνομα του μαγαζιού προέρχεται -όσο και αν ακούγεται φευγάτο- από την Αρτεμη της οποίας η λατρεία ήταν διαδεδομένη στην Κρήτη από τους Δωριείς εποίκους. Η Άρτεμης η αρκταία έδωσε και το όνομα της στα χωριά της γύρω περιοχής ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ίδια η φορτέτζα του Ρεθύμνου, πρωτοχτίστηκε ως ακρόπολη αφιερωμένη σε αυτήν.Επί του παρόντος δύο είναι τα πράγματα που με εντυπωσίασαν στην “Αρκούδαινα”, το μεράκι και τα χρώματα। Το πρώτο γιατί τα πάντα έχουν γίνει στο χέρι. Τα τραπέζια έχουν πολύχρωμες ζωγραφιές, το κάθε τραπέζι και μια δικιά του. Νομίζεις ότι μπαίνεις σε ένα σπιτι βγαλμένο από παιδική ζωγραφιά.

Όσο αφορά το φαγητό, βρίσκω τον χαρακτηρισμό παραδοσιακή Κρητική κουζίνα όσο ακριβή, τόσο και ανακριβή. Είναι συνταγές που είναι μοντέρνες αλλά με όλα τα παραδοσιακά υλικά. Εμείς παραγγείλαμε μια πράσινη σαλάτα, της οποίας το όνομα την αδικεί αφού περιείχε τα πάντα από λαχανικά, μέχρι μήλο, μέχρι φράουλα και σταφύλι, αυγά με στάκα, σύγκλινο και για κυρίως πιάτο φάγαμε μοσχάρι με μακαρόνια και λαχανικά και πανσέτα με σάλτσα από μέλι και φρούτα, το οποίο το συνιστώ ανεπιφύλακτα και μας έκαναν παρέα ρεθυμνιακές μπύρες αφού δεν σερβίρεται coca cola.

Κλείνοντας ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, με καλό φαγητό, όμορφη ατμόσφαιρα και πολύ δεύτερο πρόγραμμα। Σε μια χαλαρή μέρα όπως αυτή που πήγαμε εμείς το εστιατόριο δεν έχει εμφανή αδύναμα σημεία (στην δική μου άποψη) ενώ πολύ μου άρεσε ότι τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι δικής του παραγωγής.


Και όπως πάντα φυσικά, μην ξεχάσετε να κοιτάξετε την ακριβή τοποθεσία στον χάρτη στο τέλος της σελίδας!

Tastebuddy

Η κουζίνα της κυρίας Στέλλας

Όταν κάποιος ξένος με ρωτάει για την Ελληνική κουζίνα πάντα απαντάω ως εξής. Κοίτα ποιοι τρώνε μέσα. Δύο κατηγορίες ανθρώπων είναι αυτές που μετράνε, οι επαγγελματίες οδηγοί και οι φοιτητές. Και οι δύο για τον ίδιο λόγο. Απλά θέλουν να φάνε το ίδιο φαγητό που τρώνε σπίτι τους. Το μαγειρείο που επισκεφθήκαμε ήταν ακριβώς γεμάτο από φοιτητόκοσμο, πράγμα που με προκατάβαλε θετικά.
Το μενού είναι της ημέρας, αλλά τις κάποιες φορές που πήγα παρατήρησα ότι δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Παραδοσιακή Ελληνική κουζίνα, με τα γνωστά υλικά, καλομαγειρεμένα για παρεϊστικη διάθεση, όσο και ένα μοναχικό γρήγορο γεύμα ανάμεσα στην πρωινή και την απογευματινή βάρδια.

Η κυρία Στέλλα βρίσκεται κάπου στην αρχή της οδού Σουλίου, που είναι -κατά την γνώμη μου- ο πιο ζεστός δρόμος της πόλης, σε ένα μικρό μαγαζάκι που είναι πάντα γεμάτο, από νεαρούς που τρώνε το μεσημεριανό τους,, έτσι μπορεί να χρειαστεί να περιμένετε λιγάκι.

Συνήθως βάζω και τι παραγγείλαμε, αλλά δεν βρίσκω νόημα στο να πω ότι οι λαπαθοντολμάδες πχ ήταν έτσι ή αλλιώς. Το καλομαγειρεμένο σπιτικό φαγητό ξέρουμε όλοι πάνω κάτω πως είναι. Νομίζω ότι η κουζίνα της κυρίας Στέλλας αξίζει να την επισκεφθείτε όπως και να' χει.

Πανόραμα- Σπήλι

Ακριβώς έξω από το Σπηλι, βρίσκεται η ταβέρνα “Πανόραμα”. Η θέα που δικαιώνει το όνομα του μαγαζιού και βλέπει στα όρη, σε κάνει να ξεχνάς για ένα δευτερόλεπτο ότι βρίσκεσαι σε νησί!
Το Σπηλι είναι ένα χωριό καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο και μια στάση, στην μέση περίπου της διαδρομής για την Αγία Γαλήνη. Είναι γνωστό για την κεντρική του πλατεία και τις “βρύσες” του. Το νερό που βγαίνει από τις κεφαλές λεόντων υποτίθεται πως είναι μαγικό και όποιος το πιει (ειδικά γυναίκα) λέγεται πως θα παντρευτεί με ταίρι από το χωριό.
Η περίοδος της νηστείας είναι ιδανική για να δοκιμάσουμε τις νηστίσιμες λιχουδιές της κουλτούρας μας. Από τον ταραμά, καλαμάρια, χταπόδια, ντολμάδες, πατάτες και φυσικά μαυρομάτικα φασόλια με λαγάνα! Αυτά ήταν και η παραγγελία μας!
Όπως και να 'χει δεν είμαστε σε εποχή ζευγαρώματος όποτε πήγαμε στην αρκετά γνωστή ταβέρνα. Σε μια αργία όπως εκείνη που πήγαμε το μέρος ήταν ασφυκτικά γεμάτο! Οι ευγενέστατοι ιδιοκτήτες όμως χωρίς να το σκεφτούν, μας κανόνισαν ένα -αρκετά μεγάλο- τραπέζι.
Τώρα όσο αφορά το φαγητό, ήταν σχετικά μέτριο. Όχι τόσο γευστικό, ούτε τόσο καλομαγειρεμένο αλλά γενικά ένα ευχάριστο γεύμα. Αναγνωρίζω στους ανθρώπους του Πανοράματος ότι είχαν να θρέψουν μια ολόκληρη στρατιά από πεινασμένους Κρητικούς και τους φίλους τους, πράγμα που ποτέ δεν είναι εύκολο, απλά ειλικρινά πιστεύω ότι εκτός αν πεινάω στον Σπηλιανό δρόμο δεν πρόκειται να οδηγήσω μισή ώρα για να πάω.


Και όπως πάντα φυσικά, μην ξεχάσετε να κοιτάξετε την ακριβή τοποθεσία στον χάρτη στο τέλος της σελίδας!

Tastebuddy